Tortilla met Chorizo en Tuinbonen
Mijn vader heeft een grote groentetuin. Die is nog steeds afgestemd op een gezin met vier kinderen, dus in de zomer krijgen wij ladingen verse groenten. Nu zijn er tuinbonen. Ik heb ze het liefst zo klein mogelijk, want ik houd niet van dubbel doppen en niet van een stug schilletje. Luxepaardje.
Continue reading
De beste erwtensoep ooit
De erwtensoep van mijn vader is wereldberoemd binnen onze familie (hij heeft vijftien broers en zussen). Er staat steevast een grote, dampende pan op het vuur als hij jarig is. Niemand eet voordat hij komt, want het is al jaren traditie; in plaats van gebak krijgt iedereen een bord, kom of mok van deze soep. En wie wil, schept nog eens op.
Als er één familierecept is dat ik trots op mijn blog zou willen zetten, is het deze snert wel. Tijd om mijn vader als gastblogger te vragen. Maar mijn zus, van de foodblog Dewi Kookt, was net wat sneller. ‘Het echte recept ontfutseld’, zegt ze terwijl de foto op het scherm verschijnt. Ik houd mijn gezicht in de plooi, tenminste, dat probeer ik. Ze lacht. ‘Plaats ‘m gerust ook op jouw blog, hoor. Het is niet voor niets een familierecept. En ik heb ‘m ook niet zelf ontwikkeld.’
De beste erwtensoep ooit is bij deze ook het meest gedeelde familierecept ooit. Ik tik de tekst niet over, maar stuur je door naar papa’s erwtensoep op Dewi Kookt.
Foto: Dewi Kookt
Soupe au pistou
Oh la la. Van Frans eten kan ik alleen al honger krijgen door de naam te horen. Deze soep is hartstikke gezond, voedzaam en geschikt voor vegetariërs. Wie wel van vlees houdt, bakt een worst en serveert die in de soep. Het kan allemaal. Ik zou er hoe dan ook een lekker stuk brood bij geven. Liefst een wat steviger brood.
Het fijne aan deze maaltijdsoep vind ik het grote verschil in textuur. Er gaan flink wat bonen in, bij voorkeur gedroogde. Eenmaal gaar kauw je daar heel anders dan op dan op de gekookte wortel of courgette. In deze versie zit aardappel, maar die kun je ook vervangen door pasta (een hand of twee, hou de kooktijd op de verpakking aan). Al dente pasta geeft weer een heel andere bite aan een lepel soep.
Het nat van de soep is relatief flauw, in vergelijking met veel andere soepen, zonder smaakloos te zijn. Maar in combinatie met de pistou, die flink wat rauwe knoflook bevat, maakt dat het gerecht net weer wat spannender. Dat mag ik wel, dat er iets gebeurt in je mond.
Pistou lijkt niet voor niks op pesto; het is nagenoeg hetzelfde. Pistou is pesto zonder pijnboompitten, al dan niet aangevuld met tomaat. Vaak wordt de tomaat in blokjes toegevoegd aan de soep als die niet in de pistou verdwijnt.
gnocchi * home made
Aardappel, bloem en wat zout, meer heb je niet nodig om aardappelgnocchi te maken. In principe niet. Mij kostte het toch best wat moeite om van die ingrediënten goede gnocchi te maken. Ik zou er dus nog wat liefde, doorzettingsvermogen en vastberadenheid aan toe willen voegen.
Begrijp me niet verkeerd; vanaf de allereerste keer zijn de home made gnocchi redelijk tot goed eetbaar geweest. Maar dat is niet mijn streven. Ik wil lekkere gnocchi.
En dan zit er maar één ding op. De gnocchi in duiken. Wat maakt de ene gnocchi beter dan de andere? En hoe zorg ik ervoor dat ik die ene maak?
Er zijn verschillende manieren om gnocchi te maken. Voordat ik daar dieper op inga, is het handig te weten wat je wilt bereiken. (Wil je gewoon weten hoe je het uiteindelijk doet, scroll dan even door naar ‘Zo maak je het’.)
Zoet, zuur en hartig; deze vega-pie heeft het allemaal. Ottolenghi laat de harten van menig foodblogger sneller kloppen. En die sensatie wilde ik ook wel eens meemaken.
Ik dook de archieven van mijn collega-foodbloggers in om de lekkerste Ottolenghi’s uit te kiezen. Zowel op Carolines blog als Kell’s Kitchen werd lyrisch geschreven over deze Verrassende tatin. Aangezien zij heel wat van zijn recepten hebben geproefd en gekeurd, was de keuze snel gemaakt.
Eén reserve had ik wel. Deeg en aardappel bij elkaar? Is dat niet erg zwaar?
The proof of the pudding is in the eating, concludeerde ik. En daar heb ik geen moment spijt van gehad. Het was wat machtig, maar lang niet zo erg als verwacht. De zoete karamel op de aardappels, zoetzure tomaatjes en pittige geitenkaas dragen genoeg bij om er een smakelijk geheel van te maken. Geen enkele smaak of textuur overheerst; bij elke hap voert een ander ingrediënt de boventoon. Lekker!
Een gerecht waarmee je alle kanten uit kunt. Serveer het als een vegetarische curry als voorgerecht of juist als bijgerecht bij de hoofdmaaltijd. Als hoofdgerecht is het – geserveerd met bijvoorbeeld gekruide rijst – voldoende voor 3 personen. Als je er nog wat Indiaase gerechtjes bij serveert, kun je het aantal personen ‘uitbreiden’.
Eén van mijn favoriete gerechten met bloemkool. 25 minuten op het vuur en ook de voorbereiding is zo gebeurd.
