Kip met kleur, ofwel kleurige groenten. En met bacon. Want niks smaakt zo lekker met honing mosterd dressing als kip en bacon.
De druiven zet ik in een apart schaaltje op tafel, want ik vind het een lekkere toevoeging, maar voor mijn vriend is het te zoet. Maar eigenlijk is het net zo lekker om ze na je salade nog in wat dressing te dopen.
Snel, vullend en niet eens zo ongezond. Het is heerlijk comfort food, maar je proeft de ‘maar’ in die omschrijving. Dat komt doordat er nauwelijks groente in zit. Ach, je bent ook niet verplicht je dagelijkse portie altijd en alleen bij het diner binnen te krijgen. Zo’n gerecht als dit móet je gewoon eten, eens in de zoveel tijd. En laat dat dan maar een reden zijn om de rest van de dag wat creatiever met groenten om te gaan. Groene smoothie in de ochtend, een salade bij de lunch of rauwkost met hummus als je tussendoor trek krijgt.
Gerookte kip met mango en amandelen
Siciliaanse nieuwjaarspasta
Nog geen idee wat je op tafel zet op 1 januari? Vier het begin van het nieuwe jaar dan op z’n Siciliaans in met deze pasta per Capo d’Anno. Daar zul je geen spijt van krijgen. Of je nu brak bent van een avondje stappen of familiebezoek, je hebt vast behoefte aan een snel maar smakelijk bordje eten.
De Siciliaanse nieuwjaarspasta is een goed huwelijk tussen zachte, romige pasta en vurige tomatensaus. De reuzel die ik gebruik geeft een typische smaak. Boter is een beter alternatief dan olijfolie, maar haalt net wat van de verfijning van de smaak af.
Maar eigenlijk moet ik niet zeuren met mijn ‘verfijning’. Dit recept is namelijk een zeer vereenvoudigde versie van de Lasagne per Capo d’Anno (from Palermo, Sicily) uit Foods of Sicily & Sardinia and the smaller islands van Guiliano Bugialli.
In plaats van zelf verse pasta met veel ei te maken, gebruik ik gedroogde. En de mix van rundergehakt, varkensgehakt en saucijs vervang ik gemakshalve door half-om-halfgehakt. In Palermo gebruiken ze de ricotta van schapenmelk waar de streek om bekend staat. Ik heb de ricotta deze keer niet eens zelf gemaakt, terwijl ik er doorgaans mijn hand niet voor omdraai. Sterker nog; ik heb het recept uitgeschreven en mijn vriend heeft gekookt. Luiheid ten top met een verrassend subliem resultaat.
Dus nu alleen nog iemand vinden die het voor je maakt.
Het gemakkelijkste recept om zelf banketbakkersroom (crème patisserie) te maken. Je weet wel, die gele crème in vruchtentaartjes, eclairs, soezen en wat al niet meer.
Een jaar of drie geleden (ahum) op de middelbare school, wist ik niet hoe snel ik in de pauze naar het bakkertje in het winkelcentrum moest rennen om een heerlijke soes met van die smeuïge, gele crème te bemachtigen. Het bakkertje was sowieso erg geliefd onder de scholieren. Treuzelaars konden – serieus – buiten aansluiten en enkel hopen dat er nog een broodje gezond of pizzabroodje over was. Als zij al aan de beurt kwamen voordat de les weer begon. Goudmijntje voor die bakker.
En alhoewel ik niet snel gekozen werd als de teams bij gym werden samengesteld, kan ik de keren dat ik buiten stond op één hand tellen…
In mijn studententijd viel het kwartje: alles wat je kunt kopen, kun je ook zelf maken. Nou ja, bijna alles. Vaak ben je dan goedkoper uit, je weet precies wat erin zit (en wat niet) en het geeft een goed gevoel. Mij wel althans. Toch een heerlijk gevoel om any time zelf zo’n knapperig vruchtentaartje met goddelijke banketbakkersroom te kunnen maken?!
Koekjes met vin santo en olijfolie
Vin santo is een Toscaanse dessertwijn die is gemaakt van druiven die een paar maanden gedroogd zijn. De ene fles is de andere niet; de wijn kan vrij zoet, maar ook aan de droge kant zijn. Proeven dus, voordat je ermee gaat werken.
Tijdens de afgelopen Foodswap had ik een flesje vin santo gekregen. Volgens goed Toscaans gebruik doop je er je cantuccini (amandelkoekjes) in en aangezien mijn gulle gever daar hele fijne exemplaren van had meegestuurd, hebben wij die traditie direct overgenomen. Het doel van de Foodswap is immers inspireren en genieten.
Een week later ben ik zelf in Italië en lees ik een recept voor biscotti met vin santo en olijfolie. Mijn Italiaans beperkt zich tot een aantal etenswaren en kooktermen, maar het eenmaal terug in het vakantiehuisje driftig genoteerde recept geeft een lekker resultaat. Ik vond de koekjes alleen wat bleek, dus vervang de suiker uit het originele recept gerust (deels) door honing.
Bij gebrek aan een passende kookworkshop in Apulië, organiseerde ik ‘m zelf. Dat deed ik met Frans van Munster, een schrijver die er ruim vijftien jaar woont en enorm veel weet over Apulische streekproducten en de regionale keuken. Wil ik home made zonder poeha? Dan moet ik bij zijn mentor Tonino Zizzi en zijn vrouw Anna zijn.
Dit is zo’n gerecht dat Anna regelmatig op tafel zet. Zeg maar gerust vaak. Een gemakkelijk en gezond bijgerecht dat zo in de pan ligt en waar je vervolgens bijna geen omkijken meer naar hebt. En het smaakt bij zowat alles. Kijk, dat zijn de recepten.
Als voorgerecht aten we drie verschillende groentegerechten die bij elkaar een heerlijk bordje vormen: tuinbonenpuree met cichorei en deze groene puntpaprika’s. Het was ons voorgerecht, maar een aangepaste hoeveelheid is een prima hoofdgerecht. Ook geschikt voor vega(n)s
Frans stoot me aan. “Anna vraagt of je de cichorei wilt proeven.” Ik haast me naar het fornuis waar de Italiaanse enkele slappe stengels uit de koperen pan vist. De garing is prima, maar ik vind ze wat aan de zoute kant. Maar ach, dat mag ik wel. Anna staat nieuwsgierig te kijken en Frans vertaalt mijn bescheiden mening in het Italiaans.
Ik draai al een uurtje of twee mee in de keuken van de Tonino en Anna Zizzi, maar dit is het eerste moment van de kookworkshop waarop ik niet braaf doe wat er wordt gezegd of een ingrediënt, bereiding of quote op mijn blocnote pen. Mijn adem stokt een beetje. Zou het gewaardeerd worden? De discussie in het Italiaans die dan losbarst maakt het niet duidelijker. Nou ja, ze zijn in elk geval niet ontzettend boos op me, maar ze zijn wel hevig geëmotioneerd. Op z’n Italiaans. En iedereen wil van de cichorei proeven.
Geroosterde maïskolven
Nog even en de maïs mag weer van het land. Een operatie die vaak pas laat in de avond is afgelopen. Want als het weer gunstig is, moet het ook gebeuren.
Ik heb altijd een dubbel gevoel gehad bij maïs. Een maïskolf eten? Als jong plattelandsmeisje kende ik het als veevoer. En als tiener als onhandige groente die in high school movies in beugels blijft hangen. Het leek me wel grappig om groente te kluiven in plaats van een karbonaadje, maar wij aten het nooit. Maar nog sterker dan de nieuwsgierigheid is de nare gedachte aan ‘het geluid van maïs’.