Nieuwe rubriek over wat me opvalt op foodgebied. Producten, initiatieven, trends, events en fijne adresjes. En soms wat persoonlijker nieuws. In deze editie: Lekker Brabant, BasQ kitchen en koken in een trullo.





Bij gebrek aan een passende kookworkshop in Apulië, organiseerde ik ‘m zelf. Dat deed ik met Frans van Munster, een schrijver die er ruim vijftien jaar woont en enorm veel weet over Apulische streekproducten en de regionale keuken. Wil ik home made zonder poeha? Dan moet ik bij zijn mentor Tonino Zizzi en zijn vrouw Anna zijn.
Dit is zo’n gerecht dat Anna regelmatig op tafel zet. Zeg maar gerust vaak. Een gemakkelijk en gezond bijgerecht dat zo in de pan ligt en waar je vervolgens bijna geen omkijken meer naar hebt. En het smaakt bij zowat alles. Kijk, dat zijn de recepten.
Als voorgerecht aten we drie verschillende groentegerechten die bij elkaar een heerlijk bordje vormen: tuinbonenpuree met cichorei en deze groene puntpaprika’s. Het was ons voorgerecht, maar een aangepaste hoeveelheid is een prima hoofdgerecht. Ook geschikt voor vega(n)s
Frans stoot me aan. “Anna vraagt of je de cichorei wilt proeven.” Ik haast me naar het fornuis waar de Italiaanse enkele slappe stengels uit de koperen pan vist. De garing is prima, maar ik vind ze wat aan de zoute kant. Maar ach, dat mag ik wel. Anna staat nieuwsgierig te kijken en Frans vertaalt mijn bescheiden mening in het Italiaans.
Ik draai al een uurtje of twee mee in de keuken van de Tonino en Anna Zizzi, maar dit is het eerste moment van de kookworkshop waarop ik niet braaf doe wat er wordt gezegd of een ingrediënt, bereiding of quote op mijn blocnote pen. Mijn adem stokt een beetje. Zou het gewaardeerd worden? De discussie in het Italiaans die dan losbarst maakt het niet duidelijker. Nou ja, ze zijn in elk geval niet ontzettend boos op me, maar ze zijn wel hevig geëmotioneerd. Op z’n Italiaans. En iedereen wil van de cichorei proeven.
Tonino Zizzi drukt me een schaar met vijf bladen in de hand en wijst me op het bord met peterselie, selderij en een verse peperoncino. Het pepertje dat eruit ziet als een kleine paprika ken ik alleen in gedroogde vorm en een nieuw voorraadje staat bovenaan mijn shopping list. Nieuwsgierig draai ik hem een keer rond, maar ik wil niet treuzelen, want mijn Apulische kookworkshop is wel geteld drie minuten bezig. En langer dan vier minuten ben ik niet binnen. Als je elkaars taal niet spreekt maar een liefde deelt, is samen bezig zijn ook de beste manier om elkaar te leren kennen.
Kookworkshop met producten en gerechten uit de streek bij de hartelijke familie Zizzi! Een kijkje in de keuken van échte Apuliërs. Erg bijzonder omdat zij eigenlijk helemaal geen workshops organiseren. Spontane actie van Frans van Munster et moi, die zo goed is bevallen dat er een vervolg op komt. Hou Apulië, de hak van de Italiaanse laars, en Valle d’Itria in het bijzonder, in je achterhoofd als vakantiebestemming voor volgend jaar.
Een vakantie in Italië is geen échte vakantie zonder een goede kookworkshop te volgen, nam ik me voor. Zo meteen vertrek ik naar Cisternino om enkele plaatselijke specialiteiten in de vingers te krijgen. Ik ben zo enthousiast dat dit gaat gebeuren, want ik zag mijn workshop al helemaal in het water vallen. Hij bestond namelijk niet. En dan zit er maar één ding op: zelf organiseren.
Ik ben in Apulië, de hak van de laars, een nog niet zo massaal ontdekt gebied. Daar zal snel verandering in komen nu Ryanair op Brindisi vliegt, maar dat terzijde. De workshop die ik zoek blijkt goed verstopt of niet te vinden. Ik wil niet met elf anderen in de keuken van een hotel meekijken. Ook pas ik voor een complete tour van enkele dagen waarin je voornamelijk naar bezienswaardigheden reist en ergens nog een uurtje of twee een twijfelachtige food workshop volgt.
Home made in Apulië
Tijdens mijn digitale zoektocht stuitte ik op de website van een Nederlander die al jaren in Apulië woont. Hij heeft hier van alles leren maken, zoals olijfolie, wijn, worst, kaas en brood. Of hij niet een adresje kende, mailde ik hem op een avond – het was al half twaalf zag ik na het versturen. Maar drie kwartier later had ik een enthousiaste mail terug. Daar wilde hij wel eens voor rondbellen. Hij voelde ook precies aan wat ik bedoelde: het moest draaien om home made food, zoals echte Puglianen dat eten.
Over een uurtje of twee ontmoeten we elkaar even buiten het dorp en gaan we samen naar ‘onze’ workshop bij zijn mentor. En erna gezellig samen eten wat we gemaakt hebben. Wordt vervolgd!
[Vervolg]